دست آخر، درحالی که سعی می‌کرد نگاهش را از صورتم بدزدد به چشمان همسرم خیره شد و شمرده گفت: «متاسفم؛ خانم شما ام اس داره».

از آن روز دنیا برایم بی‌معنی شده، پاهایم سنگینی می‌کند، از هر دردی به هراس می‌افتم، دارو برایم زهر است، هیچ چیزی خوشحالم نمی‌کند و... .

ام اس داشتن احساس خوشایندی نیست. خیلی‌ها تصور می‌کنند با این بیماری دنیا به آخر رسیده، روحیه ضعیف و درهم شکننده آنها، به پیشرفت بیماری سرعت می‌بخشد، اما این بیماری شق دیگری هم دارد؛ ام اس مانند بسیاری از بیماری‌های دیگر اگرچه درمان کند و سختی دارد، اما اگر در برابرش زانو بزنی، بیشتر بر ما تحمیل می‌شود.

این را جمعی از جوانان مبتلا به این بیماری باور کرده‌اند؛ جوانانی با نام‌های حسین کاکاوند، علیرضا موسوی، سینا صادری و فربد توسلی، که با هدف انتشار اطلاعات از روز 26 اردیبهشت، از مشهد رکاب زده‌اند تا امروز 11 خرداد، روز جهانی ام اس را در تهران باشند.

این گروه نامشان را آوای امید نامیده‌اند و هّم و غمشان تغییر نگاه بیماران ام اس است. ایجاد آگاهی صحیح بین جامعه در مورد بیماری ام اس و دادن انگیزه و خودباوری بین بیماران از هدف‌های این گروه است که آنان را واداشت تا بیش از 6 ماه زیر نظر دکتر و مربی دوچرخه‌سواری برای رکاب زدن از مشهد تا تهران تمرین کنند.

گفته می‌شود بیماران ام اسی که به‌دلیل ناآگاهی و نداشتن شناخت صحیح از بیماری، به لحاظ روحی از وضعیت مناسبی برخوردار نبودند، بعد از ملاقات با این گروه از جوانان دید مثبتی به بیماری و زندگی پیدا کرده‌اند. امروز روز ام اس است، می‌توان دنیا را آوار ندید.

کوشا نیک‌بین - جام‌جم